دزیره

سلام 

قاعدش اینه که عروس رو دختر بدونیم و داماد رو پسر. و پدر و مادر همسر رو عینِ عین پدر مادر خودمون.

اما خب توی عمل ... نمیشه انگار !

اینو خب واقعا باید بپذیریم.

مثلا وقتی مامانم زنگ میزنن میگن بیاین اینجا، من میدونم که در درجه اول دلشون برای حانیه تنگ شده، بعد من، بعد همسفر

برعکسش هم همینطور

خب فرق داریم، چرا قبول نمیکنیم :)))

جمع این دو قضیه میدونید چطوریه؟

1. از دید انتظار از بقیه داشتن مون نسبت به انجام وظیفه شون یا هرچی:

 هیچ انتظاری از بقیه نداشته باشیم. نا امیدِ نا امید. پس با واقعیت مواجه بشیم و بپذیریم که "ممکنه" مادر من، خانمم رو عینِ عین دخترش ندونه و این که واقعیته و من نمیتونم عوضش کنم (ممکن هم هست بدونه. مثل پدر من که واقعا رفتارشون با خانمم، مثل رفتارشون با خواهرمه )

کلی ترش هم این میشه: قدم اول و مهم اینه که این ریشه ی انتظارِ از بقیه رو توی خودمون بخشکونیم. حتی اگه هیچ حقی رو از ما رعایت نکردن.(نمیگم جلو ظلم نایستیما، روی صحبت راجع به انتظار داشتن از بقیس)

2. از دید وظیفه خودمون در قبال بقیه:

وظیفه مونه که تا جایی که میتونیم، اونا رو مثل پدر و مادر و خواهر و برادر خودمون بدونیم. واقعنِ واقعا. حد اقل سعیمون رو که میتونیم بکنیم! توی موقعیتش هم نشد، بعدش که آروم شدیم که برای خودمون میتونیم سناریو بچینیم و بهش فکر کنیم.

کلی ترش هم این میشه: ما نسبت به همه ی همه ی افراد دور و برمون مسئولیم. و باید کوچکترین و بزرگترین حقشون رو نادیده نگیریم.

خیلی سعی کردم خلاصه بگم، ان شاءالله که منظور رو خوب رسونده باشم.

سلام
من از وبلاگ صهبا پیداتون کردم 😊اولین باره اینجا میام..اگه اجازه بدین تجربه ی شخصی خودمو بگم

تقریبا همه از این جور مشکلات با خانواده ی همسر دارن و مهم اینه که بتونی مدیریتش کنی...
علت اصلی این مشکلات حساسیت عاطفی است که مادرشوهر داره و به صورت های مختلف اونو بروز میده...
چند وقت یکبار به همسرتون یادآوری کنید که مثلا ی پیام محبت آمیز برای مادرشون بفرسته مثلا میخواین خونشون برین گل بگیرید..وقتی غذا میپزن بگین دستتون درد نکنه همسر خیلی دلش برای دستپختتون تنگ شده بود....اگه ی درخواستی ازتون میکنن حتی اگه براتون غیرمنطقی بود محکم جلوش نیایستین و آروم آروم و ملایم ردش کنید...
بعد از ی مدت این حساسیت ها از بین میره و واقعا مشکلات کمتر میشه...

برای ما که خییلی جواب داد...انشالله مشکلات شما هم بزودی حل بشه🥰

من روزای اول بعد ازدواج، دعا میکردم و حتی نذرکردم که مثل دختر باشم برای مادرشوهرم! اینقدر برام مهم بود و اینقدر پاک به قضیه نگاه میکردم...

ولی کم کم، خرده خرده در گذر زمان فهمیدم این یه چیز غیرممکنه و خواستنشم درست نیست. تو عروسی و اون مادر شوهر و اون جاری. هیچ وقت قرار نیست مادر و خواهرت بشن.

اشتباه تو، یا حتی سوبرداشت از رفتارت، به چشم رفتار "بچه ام" دیده نمیشه. رفتار "عروس"ه. و بخشیدن هام به این راحتی نیست...

من به تجربه رسیدم که آرامش زندگی تو اینه که حد و مرز ها رو نگه داشت. هیچ وقت خیلی نزدیک نشد و همچین توقعی هم نداشت...

موافقم باهات :)

و یه چیز دیگه که شاید خانواده به خانواده متفاوت باشه.

ولی من به اینم رسیدم که، ممکنه خیلی چیزا رو برای مامانت بگی و مشورت کنی ولی خیلی چیزا رو نباید به خانواده همسر گفت. من خیلی محتاط رفتار میکنم توی حرف زدن با مادرشوهر و جاری. برای این که همون حدود و مرز ها رو نگه دارم، وگرنه حرف خصوصی زدن همانا و دخالت و نظرهای فراوان، همان :)

سلام

خوبین دوست خوش قلبم؟

اینایی که من گفتم کاملا یک طرفه ست. اصلا قرار نیست قوم شوهر مراعات حال ما رو بکنن... قاعده اینه که تو هر سطحی ، عروس همیشه عروسه و مادرشوهر همیشه مادرشوهر. حریما رو همیشه باید نگه داشت. و همونطور که گفتم اغلب حرفای من کاملا جنبه یه طرفه داره. ما باید راهایی پیدا کنیم که دل و زندگی خودمون و همسرمونو گرم نگه داریم. یکی از راهاش همینی بود که نوشتم... وگرنه تو تا ابد عروسی...

میدونی؟ مادرشوهرامون به اندازه ای که توی جوونیشون خودسازی کرده باشن ، بیشتر شبیه مادرامون میشن. و نکته ش اینه که ما هم تو همون وضعیتیم. یه روزی ما هم مادرشوهر میشیم و مطمئن باش همین کارای چندش آورو با عروسمون میکنیم. مگر اینکه شروع کنیم آروم آروم خودمونو بسازیم. ساختنم با همین چیزاست... به تدریج بدست میاد. شاید توی ده بیست سال...

نمیدونم تونستم خوب بنویسم یا نه. حس میکنم یه کم آشفته شد کامنتم. ببخشین.

سلام دوستم
خوبین انشاالله؟

اوهوم... میفهمم چی میگی... یه وقتایی مرزش خیلی باریک میشه...
ببین یکی از وظایف بزرگ ما و شاید بزرگترین وظیفه مون تو زندگی مشترک اینه که به شوهرمون آرامش و سکینه بدیم. همه روابط زن و شوهری ما تحت تاثیر این آرامش دادنه بازتعریف میشه. و ما تا خودمون سکون و آرامش نداشته باشیم نمیتونیم یه نفر دیگه رو آروم کنیم...
اینکه با خونواده شوهر قراره چکار کنیم خیلی بحث داره. اینکه مرز بین تو سری خوردن و ساختن با بدیاشون خیلی وقتا باریک میشه یه طرف ماجراست. ولی من دست گذاشتم روی اینکه ما آروم باشیم. خودمون دچار تشویش نشیم تا بتونیم شوهرمونم آروم نگه داریم.

دیدی وقتی مثلا مادرشوهر به زور دعوتمون میکنه بریم یه جایی چقدر آشوب میشیم؟ ممکنه رفتنمون باعث بشه حس حقارت کنیم. و از اونطرف ممکنه نرفتنمون باعث اوقات تلخی بشه.
من نمیخوام بگم بری یا نری. اون بستگی به خلق و خوی همسرت و مادرش داره و ارزیابیای خودت. نمیخوام روی مرز رفتن و نرفتن دست بذارم. چون نمیشه درباره ش قانون کلی نوشت. ولی در عوض من دست میذارم روی این طرف ماجرا. اینکه اگه رفتی یا نرفتی - در هر دو صورت - آشوب نشی.
یکی از راهاش اینه که مادرشوهرت هر واکنشی نشون داد ، فرض کنی مادر خودت همون واکنشو نشون داده. راااااحت... اصلا با کینه نگاش نکن. وقتی مادر خودمون اذیتمون کنه یه کوچولو ناراحت میشیم. بعد میگیم بی خیال... ماااامانمونه بالاخره. و سریع آروم میشه دلمون. اینم همینطور. یه ابزاره که از آشوب شدن دلمون جلوگیری کنیم.

یکی دیگه از ابزارا رو تو یه پست دیگه گفتم. با شوهرامون حرف بزنیم بدون اینکه از لفظ مامانم و مامانت استفاده کنیم و مرز بکشیم. بدون اینکه شوهرمونو به گناه مادرش محکوم کنیم. بدون اوقات تلخی. قشنگ بهش بگیم آقا! من دلم کوچیک شده. مامان اینو دارن میگن. من آشوبم... نمیتونم هضمش کنم. نمیخوامم دعوا و کدورتی پیش بیاد. میشه کمکم کنی؟ میگی چکار کنم؟

و ابزار سومشم همونی بود که توی یکی از پستا نوشتم. نیت درست و پاک. عفریته نبودن. کیاست داشتن ، نه سیاست داشتن. شهید سلیمانی خیلی عبرته برای ماها. یه دنیا براش توطئه میکردن ولی اون با نیت خیر عمل میکرد. حتی با نیت خیر داعشیا رو میکشت. آمریکاییا داعشی کشتن. حاج قاسم هم داعشی کشته. ولی حاج قاسم در کمال آرامش و آمریکاییا در اوج تشویش و اضطراب زندگی کردن و میکنن. چون یکیشون برای خدا کشت و یکیشون برای سیاستای شخصی خودش. ما یه چیزی تو دلمونه به اسم وجدان. وجدان یه تیکه از نور خداست. وقتی برای خدا کار نکنیم وجدانمون درد میگیره. مثلا دیدی شب امتحان استرس داریم؟ ریشه استرس همون وجدانه. برای خدا درس نخوندیم ، حالا مدام تشویش داریم که وای! اگه بیفتم چی میشه؟ ولی کسی که برای خدا رفته دانشگاه و برای خدا درس میخونه خیلی آرومه. میگه اگه افتادم پیش خدا اجرم محفوظه. اگه بیست شدم هم پیش خدا اجرم محفوظه. در هر دو حال نباختم. حتی اگه شب امتحان نتونه درس بخونه هم خیالش راحته. میگه امشب برای خدا شوهرداری کردم و نرسیدم بخونم. پس اگه افتادم فدای راه خدا.
میدونی چی میگم؟ نیتامون خیلی مهمه توی آرامش خودمون و همسرمون. اگه برای خدا فلان مهمونی رو نرفتی ، وجدانت هیچوقت اذیتت نمیکنه. ولی اگه برای اینکه مادرشوهرتو ادب کنی مهمونی نرفتی ، از همون لحظه پر از تشویش میشی...
اگه برای خدا نرفتی و زخم زبون خوردی ، یه کم اولش دلت میشکنه. ولی بعدش ریکاوری میشیه و دلت آروم میگیره. اگه بخاطر بغض و کینه هات نرفتی و زخم زبون خوردی ، بازم کینه میاد روی کینه و دلت آشوب تر میشه.


ببین من یکی از حرفای دو نفره م با همسرم اول زندگیمون همین بود. از این طرف عمه ها و بابای من خیلی دخالتای بد و ناجوری میکردن. از اون طرف بالاخره مادرشوهرم دفعه اول و آخرش بود که عروس آورده بود...
با شوهرم گفتیم ابر و باد و مه و خورشید و فلک درکارند تا زندگی ما رو تکون بدن. گفتیم حرف زندگی ما دوتاس. من و توییم. عمه من و مامان تو هم با همدیگه فرقی ندارن. اون روزا ما تصمیم گرفتیم هر اتفاقی می افته تا بیرون در خونه مون زلزله بیاد ولی نذاریم وارد خونه مون بشه. به همدیگه که میرسیدیم همه چی رو میریختیم دور.
خیلی سخته ها... ولی آدم باید بتونه خودشو مدیریت کنه. دیدی روانشناسا به شوهرامون میگن مشکلات بیرون خونه برای بیرونه؟ میگن همین که رسیدین خونه ، مشکلات و خستگی رو بذارین پشت در و وارد خونه بشین. توی مشکلات مربوط به خانواده ها هم همینه. یه ساعتایی بین دوتاییمون میذاریم که درباره همین مسائل حرف بزنیم. ولی زندگیمون آروم. خودمون آروم. هزارتا زلزله هم که اومد نمیذاریم خونه مونو خراب کنه...

میخوام بگم خیلی مهمه که جلوی مادرشوهر چکار کنیم. اینکه جلوی زورگوییش کوتاه نیایم یا اینکه گذشت کنیم ، یه مرز باریک داره که تو هر شرایطی یکیشو باید انتخاب کنیم. ولی مهمتر از این مرزبندیها اینه که هر کاری کردیم ، هر انتخابی کردیم ، هر اتفاقی افتاد ، زندگیمون تکون نخوره. خودمون آشوب نشیم. شوهرمونو اذیت نکنیم.
و اینجا میشه همون خودسازی. اول و وسط و آخرِ این ماجرا اینه که دل خودمونو بزرگ کنیم. زودرنجیمونو کم و کمتر کنیم. نمیگم همه چیو بریزیم تو خودمون که شوهرمون آروم باشه ها... اشتباه نشه ها... اونجوری زود مریض میشیم. میگم خودمونو گول بزنیم. یه بار که ناراحت شدیم ، بگیم این مادرشوهر انگار مادر خودم. اگه مامانم همین کارو میکرد چی میشد؟ هیچی.
یه بار دیگه بگیم حالا مثلا این کارو کرده. خب کرده که کرده... که چی؟ تهش چی؟ هیچی. تموم شد.
یه بار دیگه با همسرمون (با رعایت همون تکنیکا) حرف بزنیم و خودمونو تخلیه کنیم.
و خلاصه کم کم و ذره ذره دلمونو بزرگ کنیم که به این راحتیا دلمون نلرزه. که زندگیمون گرم و آروم بمونه.

حریماتو حفظ کن و گاردتو پایین نیار جلوی خونواده شوهر. ولی تموم نیتت خیر باشه. قدم به قدمت برای خدا باشه. حتی وقتی گاردتو بالا نگه داشتی و داری مقاومت میکنی هم برای خدا و حفظ آرامش زندگی و همسرت باشه. همین...



ببخشین که حرف جدیدی نداشت. خواستم بیشتر بگم اصل ماجرا یه جای دیگه ست. واسه شناخت مرزها و رفتار کردن تو شرایط مختلف ، قانون کلی وجود نداره. هر کس به فراخور شرایط و آدمای اطرافش یه روشی رو در پیش میگیره. ولی واسه آرامش داشتن خودمون و همسرمون یه سری قانون و تکنیک همیشه وجود داره. مرسی بابت اون خط آخر... دل به دل راه داره [لبخند]