تله

من فکر می‌کنم هیچ موضوعی جذاب‌تر از کشش به جنس مخالف برای آدمیزاد وجود نداره (در سطح زندگی مادی) ... اکثر آهنگا، فیلما، کتابا و قصه‌ها حول همین محورن، و حتی یکی از جذاب‌ترین قصه های قرآن ... 

قدیما که نوجوون بودم، فکر می‌کردم ازدواج مثل یه طلسمه، وقتی کسی ازدواج می‌کنه، اگر قبلا به کسی علاقه داشته، اون طلسم محوش می‌کنه... بعدنا که بزرگتر شدم دیدم نه ... انگار همون علاقه ها بزرگترین تله‌های زندگی آدما میشن 

 

چرا اینا به ذهنم رسید؟ این چند روز اخیر چند تا آهنگ که استقبال زیادی شده ازشون رو گوش کردم، دیدم چه مفاهیم تکراری‌ای فقط با الفاظ متفاوت خونده شده، و اکثرشون هم در مورد کسیه که دوسش داشتن و الان نیست، همون تله بزرگ زندگی... و چون خیلی ها درگیرشن اهنگاشون به اصطلاح میگیره ... 

 

چرا اینو اینجا نوشتم؟ چون با این مریضی خیلی طولانی و عوارض بعدش، حس لال شدن گرفته بودم، فقط خواستم از یه جایی شروع کنم :)) 

 

+ سلام :)

 

  • De Sire
  • دوشنبه ۱۴ اسفند ۰۲

وضعیت

هربار که خوابش میبره از سرفه بیدار میشه و انقد سرفه میکنه تا بالا میاره ... مثل اون روزا که تازه به دنیا اومده بود و فقط توی بغلم خوابش میبرد و من شبا مجبور بودم توی بغلم نگهش دارم و بخوابم ، سرشو روی شونه م گذاشتم و خودم تخت شدم براش شاید بتونه نیم‌ ساعت بخوابه یه کم آشفتگیش کمتر بشه ... اون موقعا سه کیلو بودی دخترکم ... اون موقعا بغلت که میکردم یکی از دغدغه‌هام این بود که شب از درد دستام خوابم نمیبره، الان دستام قوی شدن برای بغل کردنت، امیدوارم که روحم هم قوی‌تر شده باشه و قد کشیده باشه ... 

 

#از_این_ویروس_جدیدا

  • De Sire
  • شنبه ۱۴ بهمن ۰۲

وضعیت

دنیا جای عجیبیه، خیلی عجیب، از بچگی از مریضی می‌ترسیدم، و مثل همه خصوصیات دیگه این ترس هم توی مادری هزار برابر خودشو نشون میده، حالا هر سه مون مربض شدیم، به قول مردم از این ویروس جدیدا گرفتیم، و من مجموعه علایم رو به صورت تمام و کمال کسب کردم، می‌تونم استراحت کنم؟ خیر:) دخترک از دراز کشیدن و ملول بودن من مضطرب میشه و من باید سرحال باشم، میتونم شبا بخوابم؟ خیر :) دخترک اذیته و هر ده دیقه یه ناله می‌کنه و باید بلند شم رسیدگی کنم، الان در چه وضعیتی هستم؟ در حالیکه ساعت دو خوابیدم تا ساعت پنج، به صورت پاره پاره و سر جمع چند تا یه ربع، و در حالیکه با انواع مسکن‌ها کمی درد و تبم بهتر شده، ساعت ۷ صبح دارم با دخترک نقاشی می‌کشم ... 

زندگی به من و ترسام اهمیتی نمی‌ده، در جریانه، و من باید خودمو باهاش همراه کنم ... 

+ هفته پیش شاکی بودم از اینکه اینجا تنهاییم، که روزا کسالت‌بار و تکراری میگذره، هرچند که گاهی به خودم تذکر می‌دادم که برای همین روزمرگی‌های با آرامش باید خوشحال باشم، اما این گزاره توی عمق وجودم اثر نکرده بود،و حالا آرزوی همون تکرار کسالت بار رو دارم ...

 

+ عین صاد میگه اگه در مسیر باشی رنج‌ها تو رو به جلو هل میدن ، و اگه توی بن‌بست باشی له‌ت میکنن، خیلی بهش فکر میکنم که توی مسیر بودن چه تعریفی داره ... 

 

+ میشه دعامون کنید لطفا؟

  • De Sire
  • پنجشنبه ۱۲ بهمن ۰۲

بابا ۲

«وَلَا تَقُولُوا لِمَنْ یُقْتَلُ فِی سَبِیلِ اللَّهِ أَمْوَاتٌ ۚ بَلْ أَحْیَاءٌ وَلَٰکِنْ لَا تَشْعُرُونَ»

 

دیروز زل زده بودم به عکس پنج شهید ایرانی دمشق ... اسمشون رو‌ بلند بلند میخوندم ، دلم میخواست اسمشون توی ذهنم بمونه، رفتم اسمشونو سرچ کردم ببینم هرکدومشون چه قصه‌ای دارن، ببینم کدومشون بچه‌ای دارن که اولین روز پدر بدون بابا  رو میگذرونه، ببینم کدومشون همسری دارن که اولین روز مردِ بی‌تکیه‌گاه بودنش رو به عزا می‌شینه... از پدر و مادراشون چه قصه‌ای هست... خدایا تو مراقبشون باش... :(

 

 

این متن خانم عسگرنجاد حرفاییه که من نتونستم بیارم توی کلمات ... : 

 

 

 بسم الله الرحمن الرحیم

 

روایتی از خانه‌هایی که از دم درشان تشییع را شروع می‌کنیم، اما هیچ‌وقت نمی‌فهمیم آن طرف دیوارهایشان زنی چطور دوام می‌آورد…

 

✍🏼پرستو علی‌عسگرنجاد 

ما گریه‌هایمان را می‌کنیم، غصه‌ را کلمه به کلمه فرومی‌بریم و شانه می‌بریم زیر تابوت‌های سبک. هیچ هم نمی‌بینیم فرشته‌ها پیش از ما شانه زیر بار بدرقهٔ خلیفة‌الله‌ها برده‌اند و بیش از ما گریه کرده‌اند.

 

خوب که گریه‌ها و دعاها و نفرین‌ها و سخنرانی‌هایمان را کردیم، پیرهن و روسری مشکی را درمی‌آوریم و می‌آویزیم به تن معطل رخت‌آویز. باشد تا عزای بعد.

 

بعد، زنی از این‌جای عمرش به بعد، هیچ‌وقت «حاج‌صادق»ی ندارد که به او پیامک بدهد: «عزیزم بعد ندبه یه ظرف حلیم می‌گیری؟» که وقتی مردش با حلیم رسید، نان برشته و حلیم گرم را به شوق از دستش بگیرد و بگوید: «دستت درد نکنه. یاد امام‌زاده صالح و حلیم سیدمهدی افتادم که قدیما بیشتر با هم می‌رفتیم. یهو هوس کردم! به یاد جوونیامون.»

 

بعد، زنی دیگر «علی» ندارد که زنگش بزند بگوید: «علی‌جون مدرسهٔ دخترا اردوی پدردختری گذاشته. اگه می‌شه مأموریتت رو عقب بنداز این یه روز رو باهاشون باشی. یه ماهه ندیدنت دلتنگن.»

 

بعد، زنی دیگر «سعید» ندارد، «محمدامین» ندارد، «حسین» ندارد، تو بگو مرد ندارد، تکیه‌گاه ندارد، پشت و پناه ندارد که به سینهٔ فراخ مردانه‌اش سر بگذارد و خستگی ظرف شستن‌ها، جاروکشیدن‌ها، بچه‌بزرگ‌کردن‌ها، مقاله‌نوشتن‌ها، جلسه‌رفتن‌هایش را با یک بازدم عمیق، از تن به در کند.

 

من و تو زندگی‌مان را می‌کنیم، گاه‌گداری دلتنگ می‌شویم و فاتحه‌ای می‌خوانیم

هزارهزار زن اما دلتنگی را زندگی می‌کنند و لبشان به فاتحه‌خواندن هم باز نمی‌شود که خیلی بهتر از من و تو «بل احیاء عند ربهم یرزقون» را می‌فهمند.

 

این روزها، این روزهای دردِ بیش از پیش، این روزهای سوگواری پس از سوگواری، این روزهای مشکی پس از مشکی، احتیاط کنیم.

این روزها هرجا هستیم و هر حرفی می‌زنیم، حواسمان را بیشتر جمع کنیم. شاید یکی از همین زن‌ها حوالی‌مان باشد، زنی که هزاربار شنیده «حق مأموریت دلاری‌ش خوب بود، تلف‌شدنش بده؟» و چادرش را محکم گرفته تا نگذارد حتی از لب پر چادرش، چشم نامحرمی به زخم‌های شرحه‌شرحهٔ تنش بیفتد. دلتنگی برای فراخنای شانهٔ مردانه و عطر حلیم سیدمهدی و خنکای صبح امام‌زاده صالح علاج دارد. جای زخم زبان اما هیچ وقت خوب نمی‌شود.... 

  • De Sire
  • سه شنبه ۳ بهمن ۰۲

بابا

دیشب همسر به دلایلی نتونستن بیان خونه، از دیروز صبح دخترک باباشو ندیده بود، به سختی و با بهونه‌گیری‌های زیاد برای پدرش بعد از حدود دو ساعت بالاخره خوابید، نصفه شب چندبار بیدار شد و بدون اینکه گریه کنه با غصه میگفت بابا برمیگرده، و نهایتا ساعت ۴ کلا بیدار شد و دیگه نتونست بخوابه، واضح بود که با کابوس از خواب بیدار میشه... اینو اینجا نوشتم تا حواسم باشه که چقدر شب‌بیداری‌ها و بغض‌ها و سختی‌ها به همسرای شهدا بدهکارم ... چقدر جنگیدن برای این خاک رو به چشمای منتظر بچه‌های شهدا بدهکارم... و من تمام دیشب وقتی تو دل بچه‌م امید می‌کاشتم که فردا بابا برمیگرده، به این فکر می‌کردم که شما چطوری بچه‌هاتون رو آروم می‌کردید وقتی می‌دونستید بابا دیگه برنمی‌گرده... الحمدلله رب العالمین بذری که همسرای شما کاشتن درخت تنومندی شده که دیگه کسی نمی‌تونه بهش چپ نگاه کنه، الحمدلله که همه‌مون توی سایه این درخت در امنیتیم... هرچند که رنجیده‌خاطریم از اراجیف یه عده همسفره‌ی کوردل که توی این سایه امن زندگی می‌کنن و مشغول خوش‌رقصی برای دشمنن، ولی اینم میگذره ... «أَنَّ الْأَرْضَ یَرِثُهَا عِبَادِیَ الصَّالِحُونَ»... 

 

+ سیلی دیشب نوش جون همه کسایی که شاد شدن از پر پر شدن زائرای حاج قاسم ...

  • De Sire
  • سه شنبه ۲۶ دی ۰۲

شکلات کذایی

+ این متن توسط یه مادر عصبانی که بچه‌ش رو برده بود بیرون سرحال بشه ولی الان بیشتر اعصابش خورد شده نوشته شده

 

 

بچه‌تو بردی پارک، مدلت اینجوریه که توی پارک به بچه سخت نمی‌گیری که به اینجا دست نزن، اونو برندار و ... در نتیجه دستاش سیاه شده از بس بازی کرده و به همه چی دست زده، مثل همیشه کوتاه‌ترین مسیر به خونه رو پی میگیری و میری سمت خونه، بچه بهونه ی تنقلات میگیره، با خودت فکر میکنی چی بگیری که دست نزنه بهش، آهان شیرموز! خب پروژه‌ی بهونه‌گیری به خیر میگذره که یهو سر و کله ی یه پیرمردی پیدا میشه میاد اون شکلات جادویی!!!! رو از جیب مبارک درمیاره و میگه بیا باباجان، شکلات رو میگیری و تشکر میکنی، از اون شکلات‌هاست که احتمالا مدت زمان زیادی مونده و مثل سنگ شده، بچه‌ت این مدل  شکلات‌ها رو چجوری میخوره؟؟ اینجوری که دستش میگیره و می‌مکدش و در نتیجه دستش رو کاملا توی دهنش می‌کنه، بنابراین بهش میگی مامان‌جان صبر کن برسیم خونه دستاتو بشوریم بعد بخوریم، و بچه طبیعتا نمی‌پذیره و تمام مسیر و حداقل نیم ساعت بعد از رسیدن به خونه گریه شدیددددد به خاطر ماجراهای اون شکلات ادامه داره ... ازتون خواهش می‌کنم اون شکلات‌های مبارک جادویی رو توی جیب‌هاتون نذارید و پخش و پلا کنید بین بچه های مردم :/ اه :/ 

 

+ وی بعد از اینکه این متن را می‌نویسد و اندکی از انرژی منفی‌اش تخلیه می‌شود، طبق معمول دچار عذاب وجدان شده و «آخی بنده خدااااا که قصد بدی نداشت»، «طفلکی پیرمرده می‌خواست محبت کنه دیگه» و از این قبیل جملات به مغزش حمله می‌کنند و تصمیم می‌گیرد این پست را حذف کند، اما با جملاتی مثل «بذار بمونه شاید حداقل یه نفر عبرت بگیره اول با مادر مشورت کنه بعد شکلات بده» مقاومت کرده و پست را حذف نمی‌کند. 

 

+ اثر عذاب وجدان تیتر رو از شکلات منحوس به شکلات کذایی تغییر داد :))

  • De Sire
  • دوشنبه ۲۵ دی ۰۲

ماه رجب

سلام 

حلول ماه رجب رو به همه بزرگواران تبریک میگم، این فایل برنامه‌ریزی برای اعمال ماه رجب شاید به کارتون بیاد. 

التماس دعا دارم از همه‌تون... 

  • De Sire
  • شنبه ۲۳ دی ۰۲

انا لله و انا الیه الیه راجعون

خدایا به تو پناه می‌بریم از این همه غم :(

از غم پرپر شدن مردم گریه کنیم یا از اینکه خبر شهادتشون توی کانالای خودی این همه لایک میخوره ... خدایا از غریبی‌مون به تو پناه می‌بریم... 

  • De Sire
  • چهارشنبه ۱۳ دی ۰۲

رستگاری در شاوشنگ

یک سکانس از زندگی با یه بچه نوپای در آستانه استقلال: 

 

- ماماااااااان دستام کثیف شدهههههه (گریه شدید) 

+ بریم دستاتو بشوریم مامان 

- صبر کن صندلی صورتیمو بیارم (بدو بدو به سمت صندلی با دستایی که به هرجا اصابت کنه داستانه) 

+ سکوت و نفس عمیق 

- آوردن صندلی با سختی زیاد (ساق پاها پر از جای کبودی از آثار حمل همین صندلی) 

+ سکوت و نفس عمیق 

- نمیشههههههه (گریه ی شدید در حال تلاش برای جاگذاری صندلی جلوی سینک اشپزخونه) 

این لحظه برزخ تصمیم گیریه، کافیه یه تماس کوچیک بین دست مامان و صندلی اتفاق بیفته، صندلی رو بلند میکنه و پرت میکنه و خودشو میندازه روی زمین و جیغ میزنه، دست نزنی و کمک نکنی هم حداقل پنج دیقه باید وایسی گریه و نق برای درست کردن جای صندلی رو تماشا کنی، و طبیعتا راه دوم منطقی‌تره... (برای کارایی که تلاش به نتیجه نرسه یه مرحله اضافه داریم)

برای شستن دست هم همین مراحل تلاش برای استقلال رو طی می‌کنیم... :)) و برای همه کارای روزمره .... باشد که رستگار شویم. 

 

پ.ن: آخه فسقلی تو کی رسیدی به سن استقلال:)))) 

  • De Sire
  • سه شنبه ۱۲ دی ۰۲

یوم الحسرت

مادرشون بیماری صعب العلاجی داره و چند وقت یه بار باید بستری بشه و درمان‌های سنگینی بگیره، هربار که بیماری عود میکنه ولوله ای به پا میشه که چی شد؟ تقصیر کی بود؟ یه نفر رو بین همسر و بچه ها و عروس و دامادا به عنوان مقصر نشون میکنن، بعد از این مرحله تصمیم میگیرن همدل بشن و از مادر مراقبت کنن و بعد از خونه اومدنش دیگه نذارن بهش فشار عصبی بیاد که دوباره روند برگشت بیماری تسریع بشه... و هربار که مادر بعد از درمان بسیار سختی برمیگرده خونه، دو سه هفته که گذشت دوباره همون ماجراهای سابق تکرار میشه، باورم نمیشه که حتی تک تک جملات و دیالوگا تکراریه، یه زمانی آیات درخواست برگشتن کافرا و جهنمی‌ها به دنیا** رو که می‌خوندم با خودم خیلی فکر می‌کردم که اگه واقعا بتونن برگردن چی میشه؟ ولی وقتی این ماجراها رو می‌بینم، یا حتی توی رفتارای خودم دقیق می‌شم که هربار بعد از یه نتیجه‌ی بد از  رفتاری تصمیم می‌گیرم ترکش کنم و باز بهش برمی‌گردم، تقریبا مطمئن میشم اگر خدا اجازه برگشت به دنیا رو به جهنمی‌ها بده بازم اتفاق خاصی نمیفته ... 

 

 

**«أو تقول حین ترى العذاب‌لو أنّ لى کرّة فأکون من المحسنین؛ یا هنگامی که عذاب را می‌بیند بگوید: آیا می‌شود بار دیگر (به دنیا) بازگردم تا از نیکوکاران باشم؟!» 

  • De Sire
  • دوشنبه ۱۱ دی ۰۲
الحمدلله علی کل حال