دیروز روز سختی بود. تشدید یک سری بیقراری‌ها که نمیدونم به رفلاکس ربط داره یا طبیعیه... و این سخت تر شدن شرایط و افت فیزیکی من به سرعت علائم افت خلق رو برمیگردونه.
همسر اصرار داره که از خانواده شون کمک بگیریم و بریم اونجا چند روز بمونیم. با توجه به رفت و آمدا و رعایت نکردنای اونا، می‌ترسم که کرونا هم بشه مهمون ناخونده‌ی بعدی ...
نیت امروزم شکرگزاریه. باید به چیزای خوبی که دارم فکر کنم و لیست بنویسم :)