دزیره

سلام

برای من بیان بعد اغتشاشات شکست 

درسته رو به زوال بود چون فضاهای مجازی رقیب بسیار قدرتمندتر بودن و هی جذب میکردن میبردن 

اما اغتشاشات ضربه بزرگی بود

من تا روز قبلش نمیدونستم اصلا پوشش این آدم چیه، اعتقاداتش در چه سطحه. درمورد فیلم و سریالهای مورد علاقه‌امون باهم حرف می‌زدیم. گرم می‌گرفتیم. دل نوشته مینوشتیم. داستان سرایی میکردیم و برای هم شعر میخوندیم. از دغدغه‌های روزمره صحبت میکردیم و... ز ز آ یه مرز ایجاد کرد. مواضع کاملا صریح اعلام شد و ارتباطها قطع شد.من خیلی از دوستهای بیانی خودم رو از دست دادم :) 

بعد اون هم هرکس خواست باز عادی و مثلا روزمره صحبت کنه نظرات سمی و کوبنده شخصیتی و تحقیر و... شروع شد 

انگار دیگه نمیشد بجز نظر سیاسی صریح هیچ حرف دیگه ای داشت. و خب فعالیت محدود میشه دیگه...

سلام دوست عزیزم

در مورد حضور کم رنگم در بیان باید بگم به خاطر برخورد بعضی  بیانیا فعالیتم  کم شدم. ولی خب بعدها به این نتیجه رسیدم، هیچ اهمیتی به یه سری از رفتارهای بیانی ندم(در طی این چند سال )

بلاگرهای فرهیخته رو به حال خودشون بزارم. با اون کلمات قلمبه سلمبه به فعالیتشون ادامه بدن.

اونا که با ما کاری ندارن ما هم فراموششان کردیم و فعلا و در حال حاظر  هدفم هم رو تغییر دادم. 

یادمون باشه هیچ بلاگری نمیره، هست و ادامه میده....

و ممکنه شاید یه روزی شبیه بعضی بلاگرها جایی کامنت ننویسم :) (به این موضوع چند روزه فکر می کنم )

سلام دزیره خانم

چیزی که من در طول این چند سال فعالیتم در بیان فهمیدم و صد البته لمس کردم، اینه که متأسفانه بیان فضای مناسبی برای خانمها نداره.

شما گفتید کی با ما این کارو کرده؟ خودمون.

ما که خودزنی نداریم خدای نکرده.

همانطور که بهار عزیز گفتند، رفتار برخی بیانی ها، بخصوص با خانمها اصلا رفتار مناسبی نیست. بنده هم شاکی ام. 

همه ی ما به نوشتن، به تعاملات احسن، به تعاون فکری و نظری و حتی اعتقادی، عاطفی نیاز داریم، ولی وقتی فضا، فضای تنش و پرخاش و بی اعتمادی و رنج و آزار و دخالت و بی احترامی و .... باشه، آدم دلسرد می شه. هرچند در عین حال وابسته میشیم به هم، ربط قلوب، خواهی نخواهی به واسطه عوامل پنهان موجود در عالم، ایجاد میشه، ولی متأسفانه عکس العملها، واکنشها، برخوردها، احسن و خردمندانه و مؤدبانه و آموزنده و تأثیر گذارنده نیست.

بیان، انقدر بزرگ نیست که آدما بتونن از هم فاصله بگیرند و در محیطی آرام و خلوت، به نوشتن یا حتی تخلیه ی درونی خودشون بپردازند بدون مزاحمت و مداخله و تزاحم.

ولی متأسفانه فضای مناسبی حاکم نیست.

مواردی مشاهده میشه که گاهی آدم رو وادار می کنه حذف وبلاگ بزنه، حذف وبلاگ هم می زنیم، یا از فضاهای تنش زا فاصله می گیریم که روح و روان مون خراشیده نشه، به یکسری تذبذب ها و تزلزل ها متهم میشیم. خلاصه آرامش نداریم.

از طرفی، نسبت به هم مرافقت، ملاطفت ، همیاری، و مؤانست نداریم یا اگر هست، خیلی کمه و به چشم نمیاد.

در حالیکه دسترسی به بیان و حضور فعال و مدام، کاری نداره و نامیسر و سخت و ناممکن نیست.

ولی دلسردی‌ها و رنجش ها و مداخله ها و برخی مزاحمتها، سوء برداشتها و سوء تفاهم ها و سوء اعتماد ها، ضربه می زنه و اجازه نمیده آدم با طیب خاطر و نشاط و امید و انگیزه فعالیت داشته باشه.

و عوامل دیگه ای هم هست که دیگه اگه بنویسم طولانی میشه.

دستتون درد نکنه بابت این پست، که فرصتی داد حرفهای دلمون رو بزنیم.🌷❤️💐

سلام

از نظر من

یکیش اینه که وبلاگای پرطرفدار که همیشه چالش برانگیز بودن و اکثر بحث ها توی وبلاگاشون اتفاق میفتاد و حرف های خوبی برای گفتن داشتن به هر دلیلی ول کردن و رفتن

دوم هم شاید به خاطر اینه که همه میل به کوتاه نویسی پیدا کردن و کسی دیگه حوصله ی طویل نویسی نداره حالا اونم به خاطر ظهور برنامه هایی مثل توییتر و تلگرام و اینستاست که اکثرا ترجیح میدن همونجا بنویسن چون مخاطب راحت تر براشون پیدا میشه و میدون جنگ رسانه ای هم همونجاست درواقع و اپشن های بیشتری نسبت به بیان داره و کار باهاشون راحت تره 

حالا من به شخصه وبلاگ نویسی تو بیان رو فقط به دلیل علاقه شخصی انتخاب کردم اگه بخوام یکم هدفمند ترش کنم و یه جایی دست به قلم بشم خب قطعا توییتر و اینستاگرام و یا حتی بلاگفا برای نوشتنم بهتر بود چون ادم های بیشتری اونجا جمع هستن مخاطب بیشتر داره‌.

اما حس کردم جو بیان ادمای مثل خودم بیشتر داره و بیشتر میشه با ادمای مثل خودت از دغدغه هات حرف بزنی و یه حالت اتاق فکر برام داشت که اونم به علت فعالیت کم کاربرا یه حالت متروکه پیدا کرده.

و اینکه خیلی ادمای اینجا نسبت به هم سرد و بی احساسن خب واقعا چرا؟

مثلا یه کامنت کوچیک یا یه واکنش یا اظهار نظر باعث نمیشه چیزی از تو کم بشه که اون رو دریغ میکنی از بقیه. بخوایم واقع بینانه نگاه کنیم همه هم نرفتن از اینجا ولی مثل روح فقط میشینن پستای همدیگه رو میخونن‌. اما تعامل هاشون با همدیگه صفره!

شخصا هم دلم میخواست ادم های هم سن و سال خودم بیشتر تو بیان پیدا میشد. ولی اینجا اکثرا ادم های سن و سال دار مینویسن. و یکم فضا برای من سرد کننده است وقتی میبینم بین ۱۸ تا ۳۰ سال کسی نیست بنویسه دلسرد میشم.دلم میخواست علاوه بر شلوغی قبل  آدم های جدید، جوون و با دغدغه وارد این فضا بشن...

سلام رفیق،

از ۹۷ اینجام و کلاً حضورم یه حالت سینوی داشته و همه‌اش برمی‌گرده به اوقات فراغتم و حالات روحیم. خیلی نوشتن و ننوشتنم به دیگران و جریان‌ها و این چی گفت، اون چی گفت، کسی می‌خونه یا نه، برنمی‌گرده : )

خلوتی اینجا رو می‌پسندم.

توییترم با ۲۱‌کا رها کردم.

اینستاگرامم هر ۴ تا اکانت فعال و نسبتاً پر فالور رو هم دی‌اکتیو کردم.

چون ترجیح میدم من زمان رو مدیریت کنم، نه این آ‌‌پ‌های پردردسر، من رو.

اینجا هم اگر می‌نویسم صرفا برای نظم فکری خودمه که یه پست قبل‌تر یه اشاره‌ای کردم.

«والسلام علی من اتبع الهدی»

سلام. نوشتن رو بخاطر حال روحی خودم کنار گذاشتم. بهتره بگم ضعف روحی. بخاطر انتقادهای تند و عمدتا نابه جا. چرا جا زدم و چرا سعی کردم رضایت فلانی و فلانی رو بدست بیارم؟ نمی‌دونم.

ولی به نوشتن برگشتم، بخاطر اینکه خودم رو همینطور که هستم دوست دارم. 

انقدر دوز برچسب‌های فلانی بالا بوده که به راحتی می‌تونم از طرفش با خودم حرف بزنم و خودم رو متهم کنم و انتقادات قلمبه سلمبه به نیت رضای خدا! به خودم کنم. یعنی شکل ادبیات حرف زدنش رو دیگه حفظم.

ولی اینبار قراره مدل خودم بنویسم و برام مهم نیست چند نفر دنبال می‌کنن و کیا می‌خونن. بر خودم سخت نمی‌گیرم:)

به قول قیصر امین پور: 

جرمم این بود من خودم بودم

جرمم این است من خودم هستم!

خیلی از خوبان اینجا به کانال های روزانه نویسی تلگرام روی اوردن

خصوصا که امکان کامنت گذاشتن پای پست ها  هم از یه جایی به بعد اضافه شد . و بعدش دایره رفاقت شون هم منتقل شد و اینگونه شد .

ضمن اینکه با حنانه موافقم

همسن خودم خیلی کم هست .

اینجا قرار بود جایی باشه برای بی روتوش نوشتن ما از خودمون...قضاوت نشدن...و بیان حرف دلمون...حرف هایی که توی فضای حقیقی نمی تونیم به زبون بیاریم.

اینجا آدما خیلی وقته از شنیدن هیج حرفی ذوق نمی کنن...

تو ذوق زدگی دیگران شریک نمی شن، بلکه فقط تو ذوقشون می زنن.

اینجا آدما فقط دارن حرف مفت می زنن تا با نگاه از بالا به پایینشون یه چیزی بهت یاد بدن...

اینجا همه نقاب زدن و دارن حرفاشون رو فرو می کنن تو چشمت که بگن تو اشتباه می کنی.

قبلا شاید اینطور نبود اما خیلی وقته اینجوری شده...

من می خوام تو نهایت سادگی و صداقت، طی مسیر خودم رو روایت کنم و آروم شم. اگه قرار باشه اینجا فقط نصیحت بشنویم و مزخرفات دیگران در باب تحمیل جهان‌بینی‌شون رو تحمل کنیم، ترجیح میدم یه جایی برای خودم بنویسم و منتشر نکنم. 

هرچند حسرت اینکه گاهی وقتا دوست داری یه غمی رو با دیگران به اشتراک بذاری یا خوشحالیت رو با دیگران سهیم بشی باهام می مونه.

به نظرم اونایی که دوست دارن بیان مثل قبل دوباره فضاش پویا و فعال باشه الان باید دنبال راه حل باشن و یکی از راه هاش افزایش ارتباط بین همین فعالین فعلیه. مطالب همدیگه رو بخونن، مشارکت کنن، وبلاگای خوب رو معرفی کنن. حتی از دوستاشون دعوت کنن اگه قلم خوبی دارن بیان به فضای وبلاگ.

البته منظورم اونایی نیست که دنبال یه فضای آروم و بی حاشیه میگردن میگردن که فقط بنویسن‌.

منظورم کسایی مثل خودمه که هدفشون از نوشتن به اشتراک گذاشتن حرفا و فکرای همدیگه‌س.

سلام رفیق عزیز🌻 

من برعکس خیلی از دوستانی که نظر خودشون رو اینجا گذاشتن، اتفاقا برخورد بدی باهام نشده، همیشه همه‌ با احترام برخورد کردن، حتی اگر نظر مخالفی داشتن

به شخصه کمتر نوشتنم بستگی زیادی به حال و احوال خودم داره و هدفم هم از نوشتن دلنوشته‌ها اینه که خاطراتی رو که ممکنه زمان مُهر فراموشی بهشون بزنه، جایی ثبت کنم تا بعدها بخونم و بدونم احوالات و طرز تفکرم در اون برهه یا نسبت به اون اتفاق چی بوده و چطور فکر می‌کردم...

هرچند نقش مخاطب و تأثیر مثبت و منفیش رو نمی‌تونم نادیده بگیرم، چه حس خوبی که میتونه القا کنه بهم و چه حس بد، اما هدف اصلیم نبوده که بخوام صرفاً به خاطر ارتباطات مثبت توی این فضا موندگار باشم یا به خاطر قضاوت‌ها و تندی‌ها و کج‌اخلاقی‌های عده‌ای ترکش کنم

گاهی پشت‌سرهم مطلب برای نوشتن دارم و گاهی چندین هفته می‌گذره و چیزی جز سکوت نیست :)

قبول دارم قبلا خیلی خیلی ارتباطات اینجا قشنگ‌تر بود، چقدر چالش برگزار می‌شد و چقدر پای دلنوشته و مطالب همدیگه نظر می‌ذاشتیم و خاموش‌کردن ستاره‌های خونده‌نشده گاهی خیلی خیلی سخت می‌شد چون مطالب زیاد بود و وقتی نبود برای خوندن تک‌تکشون :)

ولی من به شخصه نوشتن در اینجا رو حتی اگر سوت و کور باشه (البته اگر روی‌ مود نوشتن باشم) ادامه خواهم داد...

یه چیز دیگه یادم اومد راجع به هدف نوشتنم :)

اینکه همیشه تا جای ممکن از امید بنویسم، از احساسی که همیشه توی تاریک‌ترین لحظات نجاتم داده...

اینکه فقط و فقط از خوشی‌ها نگم، از سختی‌ها و تلخی‌ها هم بنویسم اما با چاشنی امید و ایمان...

حتی اگر بتونم روی یه رهگذر تأثیر مثبتی بذارم کافیه، برای همین هم قضاوت‌های نابجای دوستان زیاد دست و پا گیرم نمیشن چون به دنبال چیز دیگه‌ای هستم :)

سلام عزیزمم

مطلب و نظرات رو با دقت خواندم

دلیل کمرنگ شدن حضور من تقریبا هیچکدوم این چیزایی که دوستان گفتن نیست

من اینجا رو یه خلوت امن می‌دونستم برای نوشتن از دغدغه هام، خاطره هام، سفرهام و بعضی چیزای دیگه. 

و تعاملاتم هم اکثرا با آدم های خوبی بوده و روزگار خوبی تو بیان گذروندم

الان دیگه وقت نمی‌کنم وبلاگ دوستانم رو سر بزنم، و شاید دیگه تو اولویت های زندگیم جا نمیشه. 

از طرفی، وقتی هم می‌خونم دوست دارم حتما نظر بذارم و چون نمیشه، کلا کمرنگ تر شدم. چه برای نوشتن چه خوندن. 

دیگه کلا فرصت نمیشه با تمرکز و درست بشینم بنویسم، حتی برای خودم. 

که این هم بنظرم اقتضای مادریمه و تازه دارم روی روال میام و دخترم داره بزرگ میشه ، بتونم به کارهای مهم تر معوقه ام برسم. همین. 

وگرنه هنوزم خیلی دوست دارم بنویسم، بخونم، خونده بشم، نظر بذارم و نظر دریافت کنم. 

فکر کردم

یه دلیل مهم دیگه هم داره

حالا که بحمدلله ارتباطات حضوری ام بیشتر شده، ترجیح میدم دغدغه هام رو، برای آدم هایی که میتونم چهره به چهره ببینم، صرف کنم

چون قطعا تعامل حضوری ، اثر و تاثیر خیلی بیشتری داره. و واقعا بعضی چیزا رو تو مجازی اصلا نمیشه بحث کرد. نمیشه 

شاید قبلا برام مهم نبود مخاطبم کیه. ولی الان برام خیلی مهمه. سن و سالش، میزان تحصیلاتش ، عقایدش و ... 

دیگه ارتباط بدون اطلاعات و حقیقی شدن، راضیم نمی‌کنه. 

همون چندتا رفیقی که از وبلاگ، حضوری کردم، با همونا در ارتباطم و ترجیح میدم همون آدم های صمیمی اینجا رو، حقیقی کنم، تا اینکه تو این فضا بخوام بمونم

سلام دوباره

دزیره خانم

اگه ممکنه نظر خودتون رو هم در پاسخ به سوال خودتون بفرمایید.

ممنون میشم.

من خودم بشخصه هیچوقت از ارتباط یکطرفه رضایت نداشته و ندارم و نخواهم داشت.

شما پستی گذاشتید و عزیزان هم نظراتشون رو دادند؛

خب، نتیجه؟

هدفتون چی بود؟

حاصل شد؟

همینطور می خواین بی پاسخ همه رو رها کنید؟

می خواستم خیلی بیشتر از این صبر کنم ببینم نتیجه چی میشه؟

گفتم شاید گذاشتید آخر سر یه واکنشی نشون بدید.

آخر سر کی هست؟

در هر حال امیدوارم سرحال و تندرست باشید.

:)) 

به به بسیار عالی

التماس دعای ویژه

:))

سلام بر شما.

چه کار با ارزشی! خدا خیرتون بده که به این مسئله پرداختید. منم مثل شما از این بختک شومی که بر بازار بیان و جریان وبلاگنویسی افتاده واقعاً رنج می برم. خودم  به فکر این مسئله بودم اما چون فرصت نداشتم و بلکه باید بگم اهلیت این کار را ندارم. نتونستم کاری کنم. اما خیلی دلم میخواست کسی پیدا بشه و علت یابی کند این کم کاری‌های وبلاگی را و تلنگری بزند به این همه نویسنده‌های خوب و پر قابلیت. که بحمدالله کار به دست اهلش افتاد و شما به خوبی وارد این کار شدین. واقعاً دستتون درد نکنه و خدا عوضتون بده. نظرات پست را هم خواندم. چقدر انرژی گرفتم از نظرات این خوبان که خیلی راحت و صادقانه نظراتشون رو نوشتن که نشون می‌ده این موضوع دغدغۀ مشترک همه است....

اما نظر من: به شخصه یک تعهد اخلاقی برای خودم دارم که در هر شرایطی بهش پایبندم و وظیفه می‌دانم که نوشتۀ تمام وبلاگ‌های دنبال شده  را بخوانم چه اونهایی که مطالب مهم می‌نویسن و چه اونهایی که روزانه و شخصی نویسی  دارند و چه اونهایی که حتی مخالف عقاید من می‌نویسند. ولی خب عنایت دارید که کامنت گذاشتن برای همۀ دنبال شده ها برایم نه مقدور است و نه حتی جایز! مثلاً برای برخی نوشته‌های خانم ها اصولاً روا نیست که بخواهم مثبت یا منفی نظر بنویسم. اما اگر لایک و دیس‌لایک وبلاگشون باز باشد حتی المقدور لایک می‌کنم. البته اگر با توجه به محتوا بخواهم در باره‌اش رأی منفی بدهم گاهی خصوصی و گاهی عمومی به نویسنده میگم تا بداند که رأی منفی برای من است و به دیگران شک نکند. این مختصری بود از مرامنامۀ وبلاگی من در رابطه با دیگران.

اما در بارۀ خودم بحمدالله هنوز از نوشتن خسته نشدم. فقط تعمد دارم که همیشه هدفمند و بر اساس اعتقاداتم بنویسم. کاری هم ندارم که دیگران در بارۀ نوشته‌هایم چه قضاوتی داشته باشند. چیزی که بلدم همین است و بیشتر از این هم ادعایی ندارم. فقط گاهی به خاطر مشغله‌هایی که دارم، دچار کم نویسی میشم وگرنه، موضوع و مطلب برای نوشتن فراوان است.

در نوشتن و انتشار مطالب البته گاهی ملاحظاتی دارم و گاهی هم تحفظ می‌کنم. اما  سعی‌ام همیشه اینه که هدفمند و با انگیزه بنویسم. به همین دلیل از انواع روزنگاری‌ها در بارۀ خودم، کارم و زندگی‌ام اجتناب می‌کنم.

از انعکاس نظرات مخالفین در وبلاگم دریغ ندارم  مگر این که نظرات آنها بی‌ربط با موضوع یا حاوی توهین به مقدسات و افراد باشد، اما اگر مخالفین محترم نظر توهین آمیز ننویسند، با حوصله و با احترام  نظراتشون را پاسخ می‌دهم تا به همین بهانه انس و الفت بیشتری بین نویسنده‌ها برقرار بشه. من حتی مورد داشتم که برای مطلب خوب یک وبلاگ معروف و منتسب به جریان زن زندگی آزادی نظر تشکرآمیز نوشتم. چون اون مطلبش به نظرم خیلی خوب و حق بود. بماند که اون خانم نظر بنده را تیک نمایش نزد.

خلاصه اینکه در حد بضاعتم برای رونق وبلاگ‌های بیان تلاش میکنم و دوست دارم روزی برسد که شاهد رونق دوبارۀ وبلاگ ها باشیم. به همین دلیل اگر جنابعالی یا هرکس دیگر طرحی در این زمینه پیشنهاد بدهد، حتماً ازش استقبال خواهم کرد.

نمی دانم آنچه می‌خواستم بنویسم، شد یا نه. فقط خدا کند پرت و پلا ننوشته باشم.

و ببخشید از این که طولانی شد.

سلام

همیشه یکی از صحنه هایی که ازش فراری بودم صحنه ی خداحافظی بود... اینو جدی میگم... حتی هم خونه ای های دوران دانشجویی ام زمانی که تعطیلاتی میشد و میخواستیم بریم شهرهامون... خداحافظی رو خیلی کوتاه میکردم و اگر امکانش بود و بی ادبی محسوب نمیشد حتی خداحافظی نمیکردم...

اما امروز دیگه 20 سال یا 25 سالم نیست... امروز مردی هستم وارد 38 سالگی شده و خداحافظی های جدی تری رو تجربه کرده، حداقل پدر خودم و پدر همسرم که منم خیلی دوستش داشتم از دنیا رفتن... و من شاهد رفتنشون بودم... رفتن خواهرم از این دنیا رو دیدم... و خداحافظی هایی جدی از این دست...

یقین کردم دنیا به خاطر من خداحافظی هاش رو تموم نمیکنه... و این یک سنت الهی هست... باید نسبت خودم رو با انسانهای اطرافم تعریف کنم...

وبلاگ درسته که حسن های خیلی زیادی داره در مقایسه با اینستا و توئیتر و...

اما هر چی که باشه یک بستری هست برای تعامل..

یه زمانی بستری به روز بوده... و امروز به روز نیست...

طبیعی هست که رونق قبل رو نداشته باشه... آدمهایی که توی این بستر فعال بودن هم یه روزی خیلی محفل گرمتری رو رقم زده بودن... و امروز مثل سابق نیست و دیگه هم نخواهد شد...

اما..

یک امای بزرگ..

هر تعدادی که هستن اون تعداد انسان هستن... و تعامل انسانها با هم یعنی تعامل اشتراکها و تفاوت ها و تضادها...

اینکه توی بعضی از نظرات میخونم که میگن از بالا بهمون نگاه شده و ما رنجیده خاطر شدیم، میخوام خدمتشون عرض کنم اینها قاعده ی این دنیاست... محاله شما اجتماعی پیدا کنید که همه اش گل باشه و خاری نداشته باشه...

نرنجید... و توقع ناملایمتی هم نداشته باشید... بلکه سعی کنید افرادی که بیشتر باهاشون میتونید تعامل کنید رو پیدا کنید و ازشون انرژی بگیرید... اونهایی که از نحوه ی ارتباطشون اذیت میشید رو در فاصله ی بیشتر از خودتون نگه دارید و اگر هم خودشون بهتون نزدیک شدن بذارید به این حساب که این اندازه از تضادها در اجتماع طبیعی هست...

شاید الان یه عده بگن این حتی اینجا هم دست از نصیحت برنمیداره... و...

اشکالی نداره... من از شنیدن این حرفها و قضاوتها ناراحت نمیشم... و احتمال هم میدم یه عده ممکنه برداشت اشتباه از حرفهام بکنن و ناراحت بشن و اینها رو طبیعی و گریز ناپذیر میدونم...

من یک اصلی رو خوب باور کردم و اون اینه که زمانه و روح و قاعده و شرایط حاکم در اون زمانه خودش رو با هیچ فردی وفق نمیده و این تک تک افراد هستن که باید نسبت خودشون رو با زمانه ی خودشون مشخص کنن...

بستری مثل بیان و وبلاگ شاید رونق سابق رو نداشته باشه... و شاید یک سال دیگه اصلا بیانی هم وجود نداشته باشه... اما تا زمانی که در این محیط هستم میدونم بابت مطالبم و نظراتم با انسانها تعامل دارم... ولو یک انسان...

و اگر روزی به این نتیجه برسم که این محیط برای من مفید نیست، یک ثانیه هم نخواهم ماند... اما اگر امروز همچنان دارم مینویسم عقیده ام در مورد بیان و وبلاگ با ده سال پیش هیچ فرقی نکرده...

تفاوتش فقط در پر رونقی و کم رونقی بیان هست...

اما اگر ده سال پیش مثلا  هزار نفر مینوشتن و امروز مثلا صد نفر مینویسن این صد نفر همون صد نفری هستن که هم اینستا دارن هم امکان استفاده از توئیتر و تلگرام دارن...

یعنی همون آدمای امروزن که انتخابشون وبلاگ بوده...

اما در مورد پر رونق تر شدن و پیدا کردن وبلاگ های مفید و آشنا شدن بیشتر وبلاگها با هم پیشنهاد یک پویش رو میدم

من این کار رو چند سال پیش اینجا کردم:

https://noon1001ghalam.blog.ir/post/122

شما زحمت بکشید مطلبی که لینک دادم رو بخونید... با توجه به اوضاع امروز به نظرتون چه تغییراتی در این پویش میشه داد که وبلاگها بیشتر همدیگه رو پیدا کنن؟

من پیشنهادم اینه که یک همچین پویش بین وبلاگها بذاریم... خودش عامل ارتباط بیشتر و حداقل مفید تر شدن تعامل های وبلاگی میشه

حواسم نبود و با آدرس وبلاگ قبلی نظر گذاشتم

اومدم بگم ایده ی اصلی  پویش وبلاگی برای اینکه هم وبلاگهای فعال به دیگران معرفی بشه و هم وبلاگهایی که مورد توجه هستن در معرض قرار بگیرن توی این آدرس بیشتر شرح داده شده:

https://noon1001ghalam.blog.ir/archive/1397/11/

البته سال 97 من این پویش رو راه انداختم (اولین و آخرین پویشم در محیط وبلاگ بوده) سال بعد یکی دیگه از کاربران...

اما دیگه منقطع شد

حسنش به این بود که یک دور همی خوبی اتفاق می افته و برای اکثر کابرا انگیزه کافی وجود داره که در این پویش مشارکت کنن

حالا با انواع سلیقه ها...

فقط مهم اینه که بشه یه اطلاع رسانی فراگیری کرد