دزیره

- چند دیقه‌ای یواشکی حواسم بهش هست که داره در نقش مامان عروسکش باهاش حرف میزنه، بغلش کرده اومده آشپزخونه میگه مامان این بچه‌ی منه ، اسمش میشا‌ست، بغلش کن، بغلش کردم، نوازشش کردم ، یهو اخماش تو هم  رفت گفت منم بغل کن دیگه، اولش خنده‌م گرفت، بعدش بغض کردم، به یاد همه‌ی اون وقتایی که مامانم دخترک رو بغل می‌کنه و من دلم میخواد بهش بگم مامان منم بغل کن ولی جلوی خودمو میگیرم ‌... همیشه به این فکر می‌کنم که این زندگی چی داره که دور بودن از تو رو بیارزه ... 

- به اون فراز معروف جوشن کبیر فکر می‌کنم، به «یا انیس من لا انیس له»، به «یا رفیق من لا رفیق له»، «یا عماد من لا عماد له»... به اینکه خیلی از اطرافیان حداقل یه بار وقتی خیلی تنها بودن، خیلی غمگین بودن، یا احساس بی‌پناهی کردن اینو گفتن یا مثلا عکس پروفایلی، استوری‌ای چیزی گذاشتنش... و من به این فکر میکنم که توی این عبارات یه تولی و تبری‌ای هست شبیه لااله‌الاالله... تا وقتی به این نرسیم که همه‌ی ما آدما، همیشه، حتی وقتی حسابی دورمون شلوغه، زیر چتر «من لا رفیق له» هستیم، به رفاقت با خدا نمی‌رسیم، تا وقتی توقع داریم بقیه دلمون رو نشکنن، بقیه مراعاتمون کنن، بقیه هوامونو داشته باشن، به عماد بودنِ همیشگی خدا پی نمی‌بریم... 

*آسان و سخت عشق سوا کردنی نبود

ما نیز مهر و قهر تو در هم خریده‌ایم 

🌱محمدمهدی سیار