دزیره

- چند ساله که شب سوم محرم هیأت نمیرم، از سال ۹۴ که هیأت میثم مطیعی رو می‌رفتیم و با روضه‌های باز خوندن‌ش حس می‌کردم دنیا داره دور سرم میچرخه، شبای سوم محرم رو با خودم خلوت می‌کردم، از وقتی دخترک اومد وقت پیدا کردن برای روضه تقریبا محال شد، اما هرمادری می‌دونه که بچه خودش روضه‌ی زنده‌ست، محرما وقتی بچه کوچیک‌تره هربار که از گرسنگی و تشنگی گریه می‌کنه دست و پاتو گم می‌کنی، با خون دل بغلش می‌کنی، دست می‌کشی روی گلوش، هربار که نگاش می‌کنی انگار شرمنده میشی، هربار که شیر میخوره یواشکی اشک می‌ریزی ... یه کم که بزرگ‌تر میشه  راه رفتنش ...  آخ راه رفتنش ... کف پای بچه‌ها رو دیدید؟ انقدر لطیفه که هر چیزی -حتی اگه تیز و زمخت نباشه- سریع کف پاشونو آزرده می‌کنه، یه کم پیاده راه میرن پاهاشون خسته میشه، زود میان میگن مامان پاهامو ناز کن... 

دخترک من سه ساله‌‌شه، از سه سالگی من همینقدر می‌دونم که اوج ناز کردن دخترا برای باباهاست ... بابا که از درمیاد قشنگ‌ترین کلمه‌هایی که بلدن رو ردیف می‌کنن که دلبری کنن ... بابایی که داره میخنده و بغل باز کرده تا دخترش بپره توی بغلش... خسته از سر کار برگشته و می‌خواد استراحت کنه، رو سر و کولش می‌پرن، موهای بابا رو نوازش می‌کنن، بابا رو می‌بوسن ... دیگه خستگی به تن بابای از راه اومده نمی‌مونه..

مادر که میشی بی‌نیاز میشی از شنیدن روضه ... 

* مصرعی از غزل جناب برقعی