دزیره

سوالی که پیش میاد اینه که چرا برادر رو صدا می کنید ؟

چرا استکان رو خودش باید بیاره

مگه همه چی با ساقی نیس

و سوال آخر اینکه 

خب بریز ببینیم 

من اینطوری نیستم :) 

فکرم به شدت درگیر یه بی‌انصافی هست که در حقم کردن ولی کسالت و کرختی نه :) 

دارم تلاش می‌کنم روح زخم خورده‌ام رو التیام بدم :)🥲🥲

خداروشکر اصلا اهلش نیستم، دور باد از من چنین سبک زندگی‌ای🤲🏻

من هم درست نمی‌دونم علنی و عمومی تبریک گفتن‌ها رو

دیدن این‌ها برای هرکسی که اون اشخاص رو تو زندگیش نداره و یا از حضور با کیفیتشون محرومه حسرت‌برانگیزه

منم نمی‌ذارم و درست هم نمیدونمش 

علنا هم تو پیجم گفتم از این کار خوشم نمیاد، مگر اینکه به بهانه اون مناسبت بخوام سه نکته‌ی مفیدی رو به باقی مخاطبهام بگم

مثلا چند وقت پیش تولد دوست هم‌اربعینم بود. من عمومی تبریک گفتم و مداحی رفیق اربعین فصل غم یادته رو روش گذاشتم. هم تشویق به اربعین رفتن کردم هم آخرشم گفتم رفاقتی که تو این مسیرها شکل میگیره باارزش تر و موندگارتره 

ولی خب هفته پیش تولد یه دوست دیگه بود که اتفاقا خیلی به من نزدیکتر و صنیمی‌تر هم هست. همه دوستاش استوری گذاشتن اما من نذاشتم. هرجوری میخوان برداشت کنن. نیازی نبود به استوری و تبریک عمومی

میدونید؟ کسایی هستن که عادت کردن به این مدل تبریکات 

بعد اگه نذاری ناراحت میشن و حس میکنن یعنی براشون کم گذاشتی یا واقعا اونقدر براشون ارزش قائل نشدی و... 

به این فکر نمیکنن خب چرا بذاریم؟ بلکه میگن همه میذارن تو چرا نمیذاری؟ 

نمونه اش مادر خودم 

هرچند من اهمیت نمیدم و راه خودم رو میرم. حضوری بوسش میکنم تبریک میگم، به مخاطب های مجازی چه؟

سلام و درود؛

بستگی به نوع اون شادی داره قطعاً اگه بدونم سبب ناراحتی میشه اون شادی رو به اشتراک نمی گذارم.

میدونید؟ فقط بحث ناراحت کردن هم نیست. من از چشم زخم شدیدا میترسم و شدیدا هم ضربه خوردم. برآب همون ترجیحم سکوت رسانه‌آیه....

من نه خوشی‌ها را و نه ناخوشی‌های شخصی و خانوادگی را هیچ وقت در فضای مجازی به اشتراک نگذاشتم.

فقط گاهی وقتا به مناسبت‌های خاص دینی یا ملی اگر همراه با یک نکتۀ آموزنده‌ باشد، ممکنه پست یا استوری بذارم.

عجب عنوانی انتخاب کردید از آقای جنتی :)