دزیره

سلام

چه خوب که نوشتین

ولی من عاشق خیاطیم .وقتی حالم خوب نیست میرم سراغ چرخ خیاطی♡ همه چی یادم میره

مصرف گرایی:/ ... نه اینکه هم و غمم باشه ولی گاهی بهش فکر میکنم! :/

سلام🌸:)

مبارک باشه! نقطه امیدیه البته اگه عدم دسترسی های گاه و بیگاه رو نادیده بگیریم.

سومین جاییه که امروز حرف خیاطی میشه

فلذا اوضاع خیطه برای کسایی که کلاسشم رفتن و خشتکهای اهل خونه شون .....

من شغلم خیاطیه. 

این روزا چون جنس‌ها گرون هستن، ملت ترجیح میدن تعمیر کنن.

خوبه.

قدر داشته هامونو بهتر می دونیم🙂

چه خوب کردی دوباره نوشتی، جات خیلی خالی بود

سلام :)

من از یک خانواده‌ی کم‌وبیش خیاط‌ام ولی تاحالا جز پارگی‌های سر زانوی پسرها و دکمه‌های کنده شده دیگه دست به هیچ نوع خیاطی‌ای نزدم🥴 

از بچگی توی سرم صدای چرخ خیاطی بوده، مادربزرگم حتی لباس فرم مدرسه‌ رو توی دبستان و راهنمایی برامون میدوخت با کلی مدل‌هایی که هیچ کس ندیده بود، یعنی در این حد...

ولی چه کنم نشد علاقه‌ای رو به زور ایجاد کنم🫠

بیان هم جنگ‌زده شده بوده و خداروشکر به زندگی عادی برگشته😁

اومدم کامنت نوشتم، نمی‌دونم رسید یا پرید تو بازی نت و بیان و ...

اما دوباره سلام🌱

چه موقعیت سختی بوده😢

ولی جالبه که امروز دقیقا داشتم از بعد دیگه ای به این موضوع «مصرف گرایی» فکر میکردم، اینکه مرز بین نیاز های واقعی و نیاز های کاذب کجاست؟

اینک مثلا من احتمالا یه پژو نیازهای اصلیمو برآورده می‌کنه ، ماشینی با آپشن بیشتر مصرف گراییه؟؟یا استفاده از نعمت های الهی😁😁

++ راستی درمورد بازمصرف و به چرخه برگردونن یه کتاب داستان خیلی دوست داشتنی هست « یک داستان محشر» پیشنهاد میکنم بخونید . به مفهوم کلان تر تعلق هم اشاره داره و برای من خیلی شیرین بود

سلام و درود

به مستاجری و سختیش گریزی زدید؛ انشالله که همه مستاجرا رهایی پیدا کنند از خانه به دوشی و.... .

گاهی داشته هامون از نداشتن هامون سرچشمه میگیره یا نداشتن های کاملمون و یا داشتن های ناقصمون.

در نوشتتون بیشتر به اون خانم ضایعاتی فکر می کنم حقیقتش...

کاش این سادگی برای همه معنا پیدا می کرد.

چه خوب که نوشتین

خیاطی هم قشنگه هم سخته واقعا اون ظرافتش ..

ولی دستش درد نکنه کارش قشنگ بود❤️ 

چه خانم مهربونم و نازنینی بودن ، عروسکها همیشه توشون پرخاطره است وقتی مادرم عروسکهام رو به بهانه مستاجر بودن می داد به پلاستیک فروشی ها هرشب یواشکی گریه میکردم ،حتی هنوز هم گاهی باش ناراحتم ، این بین پدرم یواشکی می رفت و بعضی هاشون رو که می تونست دوباره از پلاستیک فروشی ها جمع می‌کرد و برام می‌آورد ، می‌شست شون و خشک شون میکرد و بعد می داد دستم منم باذوق تمام روز تو بغلم صفت نگاهشان می داشتم حتی باهاشون حموم می رفتم می ترسیدم مادرم دوباره بندازتشون دور . هنوز ه پدرم بعد این همه سال برام نگهشون داشته چون می دونه فقط عروسک نیستن برای من خاطره های گذشته است که ارزشمنده...

این نظر رو نیاز دارم برای خودم هم دوباره بنویسم.

من که استاد دور ریختنم!!!