دزیره

سلام 

دوستان لطف داشتن و جویای احوال من بودن در این چند روزه، ممنونم از همه ... 

به نظرم در چنین شرایطی کسی باید بنویسه که باری سبک کنه، و کسی چنین توانی رو داره که خودش سبکبار باشه... این جنگ علاوه بر اینکه یه موقعیت ملی و همه‌گیره، برای هرکسی هم یه جنگ انفرادیه، شرایط که سخت میشه انگار نور میفته روی روحت، چاله‌ها و زخمای روحت رو بهتر و دقیق‌تر می بینی... 

جنگ در کنار فاجعه بودنش ، در کنار وحشتناک و دردناک بودنش، پر از نعمته، پر از رشده، خوب که دقت کنیم می‌بینیم درسته شرایط بحرانیه ولی آدما هنوز همون آدمای قبلی ان، اونی که روحش رو به خوش اخلاقی و شکر و آرامش عادت داده همونه، اونی که از ترک دیوار هم گلایه داشته هم هنوز همونه... و شاید دسته دوم با دیدن بحرانای جدی متوجه بشن که زندگی چقدر جای شکر داره (من از دسته دومم)

دوستان قوی و آگاه بیان، از شجاعت‌ها و امیدها و هدف های بزرگشون نوشتن ، من اومدم اینو نوشتم که بگم ، اگه شما هم این روزا ترسیدید، اگه مضطربید، اگه آرامشتون رو از دست دادید، معنیش این نیست که شما ضعیف و ترسو هستید، شاید این جنگ همون جاییه که قراره ما رو رشد بده، به چشم یه فرصت بهش نگاه کنید، فرصتی برای تمرین آروم بودن ... تمرین قوی تر بودن ... 

+ امیدوارم خوب باشید همگی ... التماس دعای فراوان دارم از همه، ممنونم میشم یه صلوات برای نیت من بفرستید:)

اینا رو حتما دیدید، برای ذکر : اینجا و اینجا