فکر کن که یه جایی توی بیراهه گیر افتادی، هی تقلا میکنی، ده قدم برمیگردی، دوباره یه موجی میزنه و نه قدم میبردت سمت خلاف مسیرت، بالاخره که یه قدم اومدی ، همین یه قدم‌ها نشون میده داری تقلا میکنی، نشون میده که هنوز مبارزه ای هست، نشون میده که هنوز تسلیم نشدی...
سال‌ها بود اینطوری مزه خوشی و لذت رو نچشیده بودم، سال‌ها بود که اشک شوق توی چشام ننشسته بود ...خدایا چطوری شکر کنم نفس کشیدن توی این مملکت رو؟
یه نفر از غزه پست گذاشته بود که بعد از ۱۹۰ شب آسمون غزه خالیه از هجوم اسرائیلی‌ها، همین یه قلم کافیه که هزاربار از خوشی پرواز کنم ...
اللهم احفظ قائدنا الخامنه‌ای....
این روزا بیشتر تلاش میکنم قوی‌ترین نسخه‌ی خودم باشم، هروقت تقاضا میکنه که بغلش کنم، وقت کافی بذارم و با مکث و عشق بغلش کنم، سه ماه مداوم مریض بودن هرکسی که رو از پا میندازه، چه برسه یه بچه‌ی دو ساله رو، بعد از اینکه به اندازه کافی بغلش میکنم و از محبت سیر میشه، بالاخره می‌تونه بخوابه، در اتاق رو می‌بندم و پنجره رو باز میکنم، صدای گنجشکا و بوی بهار اتاق رو پر میکنه، یه لحظه جا میخورم، با خودم میگم بهار شده ... اصلا حواسم نبود که بهار شده ... این چند روزه همه مختصات زمانی رو فراموش کرده بودم... راستی راستی بهار شده...
+ آقا ما خسته ایم
شما که گردنت بلنده میتونی بگی باهار کدوم وره؟
می‌بینی منو، نمی‌بینمت ... بده...
صبوری میکنی، جسورتر میشم... بده ...
باور دارم؟ نه ! لقلقه زبونه ...
می‌تونم از پسش بربیام؟ نمیدونم ...
حواسم هست که چقدر تاوان این ماجرا سنگینه؟ نه ...
حواسم هست که این یکی دیگه بازی نیست؟ نه ...
فرمون دست کدوم بخش وجودمه؟ احساس محض... بدون حتی ذره‌ای دخالت عقل...
تا کی؟ نمیدونم ...
چه حس‌هایی غالبه الان؟ حماقت، شوق، ترس ...
چیکار باید بکنم؟ فکر، فکر، فکر ... فکر عمیق ...